Europa wieków średnich a Romowie
Wizerunek Romów w oczach
mieszkańców Europy z czasem ulegał zmianie. W pierwszym okresie byli oni
traktowani w kategoriach osobliwości - ich etniczno–kulturowa
odmienność wywoływała ciekawość i zainteresowanie. Ten okres szybko
minął. Początkowa fascynacja ustępowała miejsca niechęci. Odmienny
język, zwyczaje i tradycje, kolorowe stroje, ciemna karnacja skóry, inna
mentalność i temperament wywoływały lęk, który rodził się z braku
zrozumienia i niewiedzy.
Niezrozumienie pociągało za sobą niechęć,
którą ugruntowywały rodzące się stereotypy i przesądy. Wykonywanie przez
Romów zakazanych przez Kościół zawodów (wróżbiarstwo) dodatkowo
pogarszało ich położenie. Zdaniem rządzących poprzez swój styl życia,
wolność, pozostawanie poza obrębem systemu społecznego mogli zachęcić
pospólstwo - utrzymywane od wieków w ryzach posłuszeństwa i obowiązku
ciężkiej pracy - do naśladowania ich sposobu egzystencji, co stwarzałoby
zagrożenie wybuchu buntów skierowanych przeciwko dotychczasowemu
porządkowi. Styl życia Romów kwestionował fundamentalną regułę systemu
feudalnego - „przypisania do ziemi”. Ich tabory docierały do miast,
wiosek, gościńców położonych w wielu krajach ówczesnej Europy. Czynniki
te sprawiły, że w kręgach Kościoła, władzy świeckiej oraz panującej
warstwy ziemiańskiej rodził się plan rozwiązania problemu romskich
nomadów, który realizowany miał być za pomocą środków represji.
Średniowieczna
Europa nie tolerowała inności w żadnym aspekcie. Romowie stali się
problemem, którego należało się pozbyć. W tej sytuacji warunkiem
przetrwania Romów były izolacja i ograniczenie do minimum kontaktów z
otoczeniem.